Μπγιέρνσον, Μπγιέρνστιερνε

(Bjornstjorne Bjornson, Κβίκνε 1832 – Παρίσι 1910). Νορβηγός συγγραφέας. Ο πατέρας του ήταν προτεστάντης πάστορας. Υπήρξε κριτικός, ποιητής, δημοσιογράφος, ρήτορας, σκηνοθέτης και ηθοποιός, θεατρικός συγγραφέας, πεζογράφος και πολιτικός, και σε όλα άριστος. «Όταν θα σωπάσει αυτός», έγραψε ο Κνουτ Χάμσουν με την ευκαιρία των εβδομήντα χρόνων του Μ., «θα επικράτησει σιγή στη Νορβηγία». Αγωνίστηκε σε όλη του τη ζωή για την πολιτική δημοκρατία και τον ρεαλισμό στην τέχνη, και πρόσφερε πάρα πολλά για να απαλλάξει από το κλίμα του επαρχιωτισμού τη Νορβηγία και ολόκληρη τη Σκανδιναβία. Η επίδρασή του αναπτύχθηκε σε ευρωπαϊκή κλίμακα: η στάση του στην υπόθεση Ντρέιφους, π.χ., είχε αποφασιστική σημασία. Έζησε πολλά χρόνια στη Ρώμη, όπου έγραψε και μερικά από τα έργα του. Από το 1875 κηρύσσεται οπαδός της θεωρίας της εξέλιξης, υποστηρίζοντας ένα είδος λαϊκής λατρείας για την ανθρώπινη πρόοδο. Είναι δύσκολο να ξεχωρίσει κανείς σήμερα, μέσα στην τόσο πλούσια παραγωγή του, ένα αριστούργημα· τα ποιήματα και τα διηγήματά του, τα δράματα και τα μυθιστορήματά του συνδέονται στενά με τους ιδεολογικούς αγώνες της εποχής του. Αναφέρονται τα δράματα Πέρα από τις δυνάμεις μας (1883 - 1895), που είναι ίσως το έργο όπου ο Μ. φτάνει στο ανώτατο σημείο της ποίησης του, ο Βασιλιάς Σβέρε (1861), Μαρία Στούαρτ (1863), Σίγγουρντ Σλέμπε (1864), Η πτώχευση (1874)· τα ποιήματα: Ποιήματα και τραγούδια (1870), γεμάτα λυρική ορμή, ή το διήγημα Μάγκνιλντ (1874). Το 1903 τιμήθηκε με το βραβείο Νόμπελ.